ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΦΡΑΓΚΩΝ

 

Α . ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Καρδιά->Ψυχή->Κέντρο: ->ο Θεός->Πνευματικοί νόμοι -> Άκτιστη, βιωματική γνώση -> Θέωση -> Αγιοσύνη, Αγιότητα -> Άφθαρτα, θαυματοποιά και αρρήτως ευωδιάζοντα λείψανα Αγίων και μαρτύρων (γνήσια και υπερφυής απόδειξη για την παρουσία και την «άνωθεν επιλογή και απάντηση» του ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού χριστού στην Ελληνο-Ορθόδοξη Πίστη).
Β . ΦΡΑΓΚΙΑ/ΔΥΣΗ: Νους->λογική->Κέντρο: ο Άνθρωπος->Φυσικοί νόμοι->Κτιστή, θεωρητική γνώση->Ορθολογισμός->Ανθρώπινη Σοφία->Παπικές «αγιοποιήσεις», Ανθρώπινα Βραβεία τύπου Νόμπελ, χολιγουντιανά Όσκαρ κ.λπ . (γνήσια και αδιάψευστη απόδειξη για το ότι δεν υπάρχει καμία άνωθεν ευλογία ή παρουσία του Κυρίου μας στην παπική Δύση – Φραγκία).
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΦΡΑΓΚΙΑΣ: Οι Ελληνορθόδοξοι ομιλούν «με!» τους ίδιους τους Αγίους και «με!» Τον ίδιο Τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ενώ, αντιθέτως, οι Φραγκο-παπο-Δυτικοί ομιλούν «για!» τους Αγίους και «για!» τον (όποιο) Θεό. Μόνον οι Ελληνο-Ορθόδοξοι μπορούν και νιώθουν τη γιγαντιαία διαφορά της βιωματικής έννοιας του: ομιλούν «με!», ως προς το ομιλούν «για!» Αγίους και «για!» Άγιο Τριαδικό Θεό. Κατά συνέπεια, η όποια προσπάθεια συν-αντίληψης και ο όποιος σχετικός
περί αυτού διάλογος, δεν έχουν καμία, μα καμία απολύτως πιθανότητα πνευματικής συνάντησης ή έστω κάποιας κοινής και ελάχιστης συνεννόησης. Πρόκειται για έναν απολύτως ατελέσφορο και δομικό διάλογο αενάως ασύμπτωτων απόψεων μεταξύ των «βιωματικώς βλεπόντων» και των «πνευματικώς τυφλών».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μεταξύ της Ελληνορθόδοξης Ρωμανικής Ανατολής και της παπικής Δύσης υπάρχει και τους χωρίζει μια ολόκληρη άβυσσος. Υπάρχει ένα συμπαντικό και αγεφύρωτο χάος και αυτό θα διαρκεί χρονικώς: όσο ο Πάπας είναι και παραμένει «υπερήφανα Πρώτος» και «ταπεινότατα Αλάθητος». Χώρια δε που, από τις 27 Απριλίου 2014, «ανακήρυξε» τον Κύριο Ιησού Χριστό, ως «υιό του εωσφόρου!!!». Επισήμως! Στο Βατικανό! Στα χιλιάδες σχετικά βίντεο του διαδικτύου, αυτή η εξέλιξη – εικόνα είναι αδιάψευστη! Μπήκαμε για τα καλά, πλέον, στα έσχατα…
Κεντρικό ερώτημα – Παρατήρηση: Μπορούν να μας πουν λ.χ. οι Δυτικοί ποια είναι και πού ακριβώς βρίσκονται τα επί χιλιετίες δικά τους άφθαρτα και ευωδιάζοντα λείψανα ή, δηλαδή, των από τον «αλάθητο και πρώτο» Πάπα «αγιοκαταταχθέντων αγίων» της Φραγκίας;
Επισημείωση 1: Ευγένιος Βούλγαρης: Μετά το Σχίσμα η Δύση/Φραγκία παύει και δεν αναδεικνύει πλέον Αγίους ή δηλαδή άφθαρτα και μυροβλύζοντα λείψανα.
Επισημείωση 2: Γράφει επί λέξει ο καθηγητής, πατήρ Γ . μεταλληνός: «Ξέρετε, η Ορθοδοξία σε αντίθεση με τον Παπισμό, το λέγω γι’ αυτούς που δεν το ξέρουν, δεν αγιοποιεί κανέναν. Αγιοποίηση: παρακαλώ να ξεχαστεί ο όρος. Είναι βλασφημία. Δεν υπάρχει αγιοποίηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στους Αγίους Πατέρες. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία τι υπάρχει: αναγνώριση της αγιότητος. Ο Θεός με έκτακτες επεμβάσεις, με λείψανα που ευωδιάζουν, που θαυματουργούν, με τα λείψανα και με τις θεοσημείες αυτές αποδεικνύει την επέμβασή του στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε τιμάμε τον υπό του Θεού διατηρηθέντα και αναγνωρισθέντα άγιο».
Επισημείωση 3: Διάλογος του Αγίου Γέροντος Παΐσιου με Αμερικανό επιστήμονα . – Τι κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;
– Πήγαμε στο φεγγάρι, μου απάντησε. – Πόσο μακριά είναι, τον ρωτάω; – Ας πούμε, μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα, μου λέει. – Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε, για να πάτε στο φεγγάρι; – Από το 1950 μέχρι τώρα, μου λέει, έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολαρίων. – Στο Θεό πήγατε; τον ρωτάω. – Πόσο μακριά είναι ο Θεός; – Ο Θεός, μου λέει, είναι πολύ μακριά. – Εμείς όμως, του λέω, μ’ ένα παξιμάδι πάμε στο Θεό!
Επισημείωση 4: Πέρα από το γεγονός ότι Δυτικοί «μοναχοί» έφτασαν στο σημείο να εμπορεύονται τα ίχνη των ποδών του Χριστού, τους στεναγμούς του Δικαίου Ιωσήφ κ.λπ., η δυτική ψευδο-«εκκλησία» έφτασε να παρουσιάζει και ακόμη μια τραγική πραγματικότητα. Τα πολλαπλά λείψανα Αγίων και αγίων. Kατά πληροφορίες, στη Δύση σώζονται: 10 κάρες του Τιμίου Προδρόμου, 26 του Αγ. Ιουλιανού, 6 του Αποστόλου Ανδρέα (του ιδίου σώζονται 17 χέρια!), του Αγ. Ιγνατίου του Θεοφόρου 3 σώματα, 6 κάρες και πολλοί βραχίονες και κνήμες και του Αγ. Παγκρατίου 30 σώματα! Συνεπώς, σύγχρονοι Έλληνες – Ρωμηοί, βλέπετε πια όλοι σας ξεκάθαρα το πού οδηγούν οι φοβερές και τρομερές αιρέσεις των Φραγκο-παπικών;
Επισημείωση 5: Μετά την επίσκεψη του τότε Πάπα στο Φανάρι για το Διάλογο Ορθοδόξων – Παπικών, η Διπλή Ιερά ςύναξη της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, μεταξύ άλλων, αναφέρει (9/22 Απριλίου, 1980): «Αντιθέτως, αι ‘‘εκκλησίαι’’ και ‘‘ομολογίαι’’ της Δύσεως έχουσαι εις πολλά σημεία διαστρέψει την πίστην του Ευαγγελίου, των Αποστόλων και των Πατέρων στερούνται της αγιαστικής Χάριτος, των αληθινών Μυστηρίων και της Αποστολικής Διαδοχής». Άρα για τη Δύση, το πνευματικό «μάθημα» και η άνωθεν δοθείσα και η μόνη ισχύουσα αλήθεια είναι ότι η Ορθοδοξία δεν είναι μια Εκκλησία, αλλά η Εκκλησία.
Επισημείωση 6: Αναφέρει, ανάμεσα στ’ άλλα, για τον Πάπα και τον Παπισμό ο Αγιορείτης Γέροντας Γαβριήλ: «Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγέτης τῶν αἱρέσεων καὶ Πρύτανις τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν. Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες. Ὁ μεγαλύτερος ἀρχιαιρεσιάρχης καὶ παναιρεσιάρχης ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν ἐποχῶν. Ἐπινοητὴς τῶν μὴ ὀρθοδόξων δογμάτων, ἐπιδεξιότατος. Ἐφευρέτης τῆς διαστροφῆς τῆς ἀλήθειας, ἱκανότατος. Μέγιστος καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν Παραδόσεων». «Ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῶν παντοίων κακοδοξιῶν. Νοθευτὴς τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τὸ παντάπαν ἀσυναγώνιστος. Νοθευτὴς τῶν ὀρθῶν δογμάτων πάντῃ ἀμίμητος. Διαστροφεὺς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας ἁπαντάπασι ἀπαράβλητος. Ὁ Πάπας εἶναι ἡ τελεία προσωποποίησις τῆς πλάνης καὶ ἡ ἀπόλυτος ἐνσάρκωσις τῆς αἱρέσεως. Ἄριστος ἰθυντὴρ τῆς διαβρώσεως καὶ ἀλλοτριώσεως τῆς ἀληθείας. Εἰσηγητὴς καὶ πρωταγωνιστὴς τῶν ἀντικανονικῶν καὶ ἀντιπαραδοσιακῶν πρωτοβουλιῶν ὁλωσδιόλου ἀσύμβλητος». «Ὕπατος καταλύτης καὶ περιφρονητὴς τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων καὶ τῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων. Διαιρέτης καὶ καταστροφεὺς τοῦ ἄνωθεν ὑφαντοῦ χιτῶνος τῆς Ἐκκλησίας τὸ παράπαν ἀπαράμιλλος. Πλήρης ἑωσφορικοῦ καὶ ἄκρατου ἐγωισμοῦ, ἀφοῦ ἀνακηρύττει τὸν ἑαυτό του ἀλάθητο καὶ τὸν τοποθετεῖ ἐπάνω ἀπὸ τὶς Τοπικὲς καὶ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὀξυνούστατος εὑρετὴς τῶν καινοτομιῶν καὶ τῶν ἡμαρτημένων διδασκαλιῶν». «Εἶναι ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας ἄσπονδος, καὶ φίλος τοῦ διαβόλου παμφίλτατος. Ἀπὸ τοὺς Ἀρειανοὺς εἰς τοὺς Παπικούς Φορεὺς μονώτατος τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων καὶ κακοδοξιῶν. Καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν Παραδόσεων ποὺ δὲν ἔχει ἰσάμιλλό του εἰς τὴν ἀνθρωπίνη καθόλου ἱστορία. Ἔργον μοναδικὸν καὶ ἀποκλειστικὸν τοῦ Πάπα εἶναι αἱ παντοῖαι καινοτομίαι καὶ κακοδοξίαι ποὺ εἰσήγαγε εἰς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ νὰ μὴ ἀκολουθεῖ τὰ δόγματα τῶν Ἀποστόλων, τῶν Διδασκάλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων». «Εἰσηγητὴς πολύτροπος τῶν μυρίων καινοτομιῶν εἰς τὴν πίστιν, τὴν ζωὴν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. Πρωτοστατεῖ εἰς πᾶν κακὸν καὶ ὀλέθριον διὰ σύνολον τὴν ἀνθρωπότητα. Κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας ὁ Πάπας εἶναι ψευδόχριστος καὶ ἀντίχριστος, ὁ μεγαλύτερος αἱρετικὸς ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν ἐποχῶν. Ὅτι ἦταν οἱ ἀρειανοὶ τὸν 4ο αἰῶνα εἶναι καὶ τώρα οἱ παπικοί». «Ὁ γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους σύγχρονους πολέμιους τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν παπολατρῶν, ἔλεγε πὼς ὁ παπισμὸς εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ φλογερὸς ἰσαπόστολος καὶ ἐθνομάρτυρας κήρυττε: ‘‘Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ’’ (90ὴ Προφητεία). Ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, αὐτὸς ὁ μεγάλος σύγχρονος Σέρβος ἅγιος, μᾶς δίδαξε πώς ‘‘εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: Τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Πάπα’’ (Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος)». «Ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι Ἐκκλησία. Δὲν ἔχει Μυστήρια. Ὁ Χριστὸς πάνω στὸν πλανήτη τῆς Γῆς ἵδρυσε μία Ἐκκλησία. Ὅταν λέμε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τί ὁμολογοῦμε; Ὅτι πιστεύουμε ‘‘Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν’’. Δὲν ἵδρυσε ὁ Χριστὸς πολλὲς Ἐκκλησίες. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία ὁ Πάπας. Δὲν ἔχουν Μυστήρια οἱ παπικοί. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει μέσα στὸ Πηδάλιο ὅτι οἱ παπικοὶ εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί, εἶναι ἀβάπτιστοι (Ἑρμηνεία ΜΖ´ Ἀποστολικοῦ Κανόνος). Τὰ ἐγκλήματα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Παπισμοῦ τὰ διαπραχθέντα εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος». «Οἱ παπικοὶ εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Στὸ θαῦμα μὲ τὸν ἁγιορείτη Ζωγραφίτη μοναχὸ ποὺ ζοῦσε σὲ ἕνα κελλὶ στὴν ἐποχὴ ποὺ ἦρθαν ἐδῶ οἱ Λατῖνοι νὰ πείσουν τοὺς πατέρες νὰ κάνουν τὴν ἕνωση ἐπὶ Μιχαὴλ Η’ καὶ Βέκκου Πατριάρχου, ἡ ἴδια ἡ Παναγία λέει τί εἶναι στὴν πραγματικότητα οἱ παπικοί. Τότε τὸν Ἅγιο Πρῶτο τὸν ἀπαγχονίσανε, τὸν ἅγιο Κοσμᾶ, τοὺς ἄλλους Καρεῶτες μοναχοὺς τοὺς καρατομήσανε. Τοὺς Ἰβηρῖτες τοὺς πνίξανε». «Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἔξω ἀπὸ τὸ Βουλγαρικὸ τὸ μοναστήρι σὲ ἕνα κελλὶ ἦταν ἕνα γεροντάκι. Καὶ ἕνα βράδυ ποὺ ἔλεγε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ ἔφτασε καὶ εἶπε ‘‘Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε’’, τοῦ μίλησε καὶ ἡ Παναγία μας καὶ τοῦ λέει: Χαῖρε κι ἐσὺ γέρων τοῦ Θεοῦ. Τὸ γεροντάκι φοβήθηκε καὶ τοῦ λέει ἡ Παναγία: Μὴ φοβᾶσαι. Τρέξε στὸ μοναστήρι καὶ πὲς στοὺς πατέρες πως οἱ ἐχθροί μου καὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Υἱοῦ μου ἔρχονται. Κι ὅσοι θέλουν ἂς φύγουν στὰ δάση νὰ γλυτώσουν. Ὅσοι θέλουν ἂς μείνουν νὰ ἀγωνιστοῦν». «Τότε τὸ γεροντάκι ἔτρεξε στὸ μοναστήρι καὶ εἶπε στοὺς πατέρες αὐτὰ ποὺ τοῦ εἶπε ἡ Παναγία. Μερικοὶ πατέρες φύγαν στά δάση. Εἰκοσι έξι πατέρες μὲ τὸν ἡγούμενο κλείστηκαν στὸν πύργο καὶ ἡ Παναγία πῆγε ἐκεῖ μόνη της νὰ τοὺς ἐμψυχώσει. Πῆγαν οἱ Λατῖνοι καὶ τοὺς εἶπαν νὰ ἀναγνωρίσουν γιὰ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας τὸν Πάπα. Ἀρνήθηκαν καὶ εἶπαν ἐμεῖς μόνο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀναγνωρίζουμε γιὰ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τοὺς κάψαν. Τὰ ὀνόματά τους εἶναι στὰ βουλγαρικὰ ὡρολόγια καταγραμμένα». (Ιερόν Κουτλουμουσιανό Κελλίον του Οσίου Χριστοδούλου. Ὁ Γέρων Γαβριὴλ τοῦ Ἁγ. Ὄρους «ξεσκεπάζει» ὅλας τὰς αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ καὶ ἐξηγεῖ διατὶ ὁ Πάπας εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου). (Πηγή: https://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2015/01/blog-post_19.html)
Επισημείωση 7: Ο Άγιος Πορφύριος και η ορθόδοξη άκτιστη βιωματική γνώση «Σ’ αυτόν το γεμάτο φλόγα νέο τότε μοναχό και σήμερα τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, που τα έδωσε όλα για την αγάπη του Χριστού και που δεν υπολόγισε ποτέ κόπους και αγώνες, δεν είναι παράδοξο ότι αναπαύθηκε αισθητά η Θεία Χάρις. Ήταν ξημερώματα, ο κεντρικός ναός των Καυσοκαλυβίων, το Κυριακό, ήταν ακόμη κλειστός. Ο μοναχός Νικήτας (και σήμερα ο Άγιος Πορφύριος), όμως, περίμενε σε μια γωνιά του προνάρθηκα να κτυπήσουν οι καμπάνες και ν’ ανοίξει η εκκλησία. Δεύτερος μπήκε στον προνάρθηκα ο γερο-Δημάς, πρώην Ρώσος αξιωματικός, ενενηντάχρονος ασκητής, κρυφός άγιος και, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν άλλος εκεί (δεν είδε τον μοναχό Νικήτα που ήταν απόμερα), άρχισε να κάνει στρωτές μετάνοιες και να προσεύχεται μπροστά στην κλειστή πόρτα του ναού». «Η Θεία Χάρις ξεχείλισε από τον όσιο γερο-Δημά και έλουσε και κατεκάλυψε τον έτοιμο να τη δεχθεί νεαρό Νικήτα. Τα αισθήματά του δεν περιγράφονται. Γεγονός είναι ότι μετά την Θεία Λειτουργία και τη Θεία Κοινωνία του ο νεαρός μοναχός Νικήτας αισθανόταν τέτοια αισθήματα, ώστε, πηγαίνοντας για το καλύβι του, σταμάτησε, άνοιξε τα χέρια του τεντωμένα και φώναζε δυνατά ‘‘Δόξα Σοι, ο Θεός. Δόξα Σοι, ο Θεός. Δόξα Σοι, ο Θεός’’. Την επίσκεψη της Χάριτος ακολούθησε μια ριζική αλλαγή των ψυχοσωματικών ιδιοτήτων του νεαρού μοναχού Νικήτα. Ήταν η αλλοίωσις, η εκ της δεξιάς του Υψίστου. Ενεδύθη δύναμιν εξ ύψους και απέκτησε χαρίσματα υπερφυσικά». «Πρώτο σημείο ήταν ότι ‘‘διείδε’’ από μεγάλη απόσταση τους Γέροντές του, που επέστρεφαν από μακριά. Τους ‘‘διείδε’’ εκεί που ήταν, ενώ ανθρωπίνως δεν ήσαν ορατοί. Αυτό το εξομολογήθηκε στον πατέρα Παντελεήμονα, ο οποίος του σύστησε προσοχή και σιωπή. Συμβουλές, προς τις οποίες συμμορφώθηκε, μέχρις ότου έλαβε άλλη εντολή. Έπειτα τα αισθητήριά του ευαισθητοποιήθηκαν σε ανυπέρβλητο βαθμό και οι ανθρώπινες δυνατότητές του αναπτύχθηκαν στο έπακρο. Άκουε και γνώριζε τις φωνές των πουλιών και των ζώων, τόσο ως προς την προέλευση όσο και προς το νόημά τους. Οσφραινόταν τις ευωδιές από μεγάλες αποστάσεις». Αναγνώριζε τα αρώματα και τη σύνθεσή τους. Διέκρινε από πάρα πολύ μακριά τις ευωδιές των λουλουδιών. «Έβλεπε», όταν ύστερα από ταπεινή προσευχή ερχόταν στην κατάλληλη κατάσταση, στα βάθη της γης και στο χάος του ουρανού, νερά, πετρώματα, πετρέλαια, ραδιενέργεια, θαμμένα αρχαία, κρυμμένους τάφους, ρωγμές στα έγκατα της γης, υπόγειες, πηγές, χαμένες εικόνες, σκηνές που είχαν διαδραματισθεί αιώνες πριν, προσευχές που είχαν αναπεμφθεί, πνεύματα αγαθά και πονηρά, την ψυχή την ίδια, το κάθε τι. Δοκίμαζε το νερό από το βάθος της γης και μετρούσε τα απρόσιτα. Ρωτούσε τα βράχια και του διηγούνταν τα παλαίσματα των προ αυτού ασκητών. Κοίταζε και θεράπευε. Έψαυε και ιάτρευε. Ευχόταν για κάτι και αυτό πραγματοποιείτο». «Αλλά ποτέ δεν διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει τα χαρίσματα αυτά του Θεού για δικό του όφελος. Ποτέ δεν παρακάλεσε να γίνει καλά από δική του αρρώστια. Ποτέ δεν θέλησε να κερδίσει κάτι από κάποια γνώση που του πρόσφερε η Θεία Χάρις. Η διόρασή του, όσες φορές ενεργούσε, του αποκάλυπτε τα απόκρυφα των ανθρώπινων διαλογισμών. Μπορούσε με τη χάρη του Θεού να βλέπει το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα. Επιβεβαίωνε ότι ο Θεός είναι παντογνώστης και παντοδύναμος. Κατόπτευε και ψηλαφούσε την κτίση από τα άκρα του σύμπαντος μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και ιστορίας. Ίσχυε γι’ αυτόν το: ‘‘Ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται’’ (Α’ Κορ. ιβ’ 15). Ο ίδιος ο Γέροντας έλεγε επιγραμματικά και ξανάλεγε: «Δεν είναι επιστήμη, δεν είναι τέχνη, είναι ΧΑΡΙΣ». (Πηγή: https://www.imconstantias.org.cy/1865.html)
Επισημείωση 8: Γράφει ο Αρχιμ . Ιουστίνος Πόποβιτς: «Επειδή μέσω της γνώσεως οι άνθρωποι, όχι φυσικά της έλλογης και χρήσιμης, αλλά της σατανικής και πεπλανημένης, εθεοποίησαν τους εαυτούς τους δίκαια με την ενέργεια και την επιτυχία της (αυτο-)θεότητάς τους θα αυτοκαταστραφούν».